gejzer energii

po solidnej dawce ruchu

Wbrew powszechnym opiniom, labradory nie są psami kanapowymi. Na szczęście, wiedziałam o tym, zanim zdecydowałam się na kupno Azalki, przechrzczonej przeze mnie na Lunę. Nieco mniej szczęścia miał mój mąż Jacek, który raczej uwierzył w zasłyszane mity o tej rasie. Delikatnie starałam się wyprowadzić Go z błędu? Odwrotnie. Tak długo marudziłam o psie, aż mój miły postawił warunek: jak pies, to tylko labrador. Ok- pomyślałam z szelmowską miną, wsiadłam w pociąg i przywiozłam zarezerwowanego czterołapa z Kotliny Kłodzkiej do Słupska. Po krótkim czasie, Jacek nie miał już żadnych wątpliwości, że Luna to prawdziwa diablica, która od pierwszej chwili próbowała nas zdominować. Na szczęście, bezskutecznie, gdyż dzięki mojej anielskiej cierpliwości ;) i Jego stanowczości ;) udało się nam wspólnie okiełznać bestię. I tak oto, od prawie 2 lat mąż wspiera mnie w konsekwentnym, ale nie pozbawionym miłości, wychowaniu suczki rasy niekanapowej. Nie ukrywam, że ułożenie Luny zawdzięczamy w dużej mierze metodzie klikerowej. Warto było, gdyż praca z psem daje mi od początku dużo satysfakcji.